Kojo woont in België, heeft twee zonen in Engeland en werkt momenteel voor zijn job in de banksector in Bulgarije. Reizen zit hem in het bloed, maar toch was hij die bewuste zondagavond liever in België geweest. 'Ik verbleef die week in Polen bij mijn Poolse vriendin. 's Avonds kreeg ik opeens ontzettende pijn tussen mijn schouderbladen, zo hevig dat ik pas later de al even intense pijn in mijn buik opmerkte. Op de duur kon ik niet meer zitten, liggen of staan, zoveel pijn had ik.'
Prof. Hendriks verzekerde mij dat een operatie via de lies mogelijk moest zijn.
In alle vroegte klopten ze aan bij een privaat medisch centrum in de buurt. Vandaar gingen ze naar een privé-ziekenhuis, waar ze uren moesten wachten. 'Op de duur ben ik bij de receptie op tafel gaan kloppen. Ik wilde op dat moment of een dokter, of een ziekenhuisbed. Ik voelde me echt doodziek', vertelt Kojo. Kort daarna onderging hij een scan en kreeg hij de diagnose: zijn aorta was over de hele lengte gescheurd. Godzijdank zonder bloedverlies: anders had hij het wellicht niet kunnen navertellen. De artsen verwezen hem door naar een groot staatsziekenhuis in Warschau, waar hij een dikke twee weken op intensieve zorg verbleef.
Kojo: 'Die mensen deden hun best, maar ze waren onderbemand en werkten met verouderde apparatuur. Ik kreeg medicatie en werd nauwgezet opgevolgd. Na twee weken was er sprake van een operatie, een open ingreep. Dat zinde me allerminst. Door mijn werk heb ik veel contacten in de Antwerpse ziekenhuiswereld, dus stuurde ik een mail naar vrienden en kennissen. Of iemand een goede vaatchirurg kende? Via UZA-cardiochirurg dr. Dina De Bock kwam ik in contact met prof. dr. Jeroen Hendriks. Toen die de doorgestuurde scans bekeek, verzekerde hij me dat een operatie via de lies mogelijk moest zijn.'
'Als er iets gebeurt, ga je dood'
Dr. De Bock hielp Kojo's repatriëring te regelen. 'Een Oostenrijks team met een arts bracht mij met een privé-vliegtuigje naar België. Nog voor die arts mij begroette, wees hij op de risico's: Als je in de lucht iets voorhebt, kan ik niets voor je doen en ga je dood. Maar het leek voor mij de enige optie, dus nam ik het risico.'
De geneticus van de aortakliniek ging op zoek naar erfelijke factoren.
In het UZA werd Kojo al verwacht. Het contrast was groot. 'Het voelde een beetje als Back to the Future', lacht Kojo. 'Al die moderne apparatuur. En hier legden de artsen wel alles goed uit, hadden de verpleegkundigen wel tijd voor een praatje. Ik voelde mij meteen op mijn gemak.' Een week later onderging Kojo een eerste operatie. Met een katheter, een dun buisje, werden protheses tot in het bovenste deel van zijn aorta geschoven om die te verstevigen. Er bleken uiteindelijk drie operaties nodig, verspreid over een vijftal maanden, om de volledige aorta te behandelen. Dankzij de plaatselijke verdoving kon hij alles meevolgen op de monitor. 'Fascinerend. Maar voor je plezier doe je zoiets niet.'
Stress en hoge bloeddruk
Intussen is hij aan de beterhand. Hij is weer aan het werk en doet zijn best om dagelijks 'zijn stappen' te halen zoals prof. Hendriks hem aanraadde. 'Het ommetje van aan mijn appartement in Nieuwpoort tot aan het eind van de pier, nauwelijks een kilometer, was na mijn eerste operatie een geweldige inspanning. Nu gaat het beter, maar ik ben nog altijd snel vermoeid.'
Rest de vraag waarom hem dit overkwam. Kojo: 'De jaren voordien had ik veel stress gehad: de sluiting van een bankafdeling in Polen die ik moest afhandelen, mijn scheiding die ik niet had zien aankomen ... En dan moet er nog een ongekend probleem van hoge bloeddruk zijn geweest. Had het daarmee te maken?' De geneticus van de aortakliniek startte een onderzoek naar mogelijke erfelijke factoren. Dat zijn moeder destijds in haar slaap overleed, roept vandaag vragen op.
Toch ziet Kojo de toekomst optimistisch tegemoet. Zijn bloeddruk moet hij goed onder controle houden, maar verder mag hij zijn normale leven weer oppakken. Of hij niet bang is om opnieuw hetzelfde mee te maken? 'Eigenlijk niet. Met de protheses die mijn aorta versterken – ik noem het stukken tuinslang en kippengaas – voel ik me veiliger. Nee, ik ben gerust', lacht hij.
Aangeboren aorta-aandoeningen vragen complexe zorg
De aortakliniek behandelt ook volwassenen met een aangeboren aorta-aandoening, zoals coarctatio aortae, een aangeboren vernauwing van de aortaboog. 'Die groep is vandaag groter dan vroeger omdat de behandeling van aangeboren aortaziekten sterk is verbeterd. Daardoor bereiken meer patiënten de volwassen leeftijd', legt cardiologe prof. dr. An Van Berendoncks uit. De patiënten kunnen in het UZA terecht bij een multidisciplinair team, dat bestaat uit een cardioloog, cardiochirurg, vaatspecialist, radioloog, echografist en geneticus. Zij schakelen indien nodig ook een maatschappelijk werker of psycholoog in.
'De meeste aangeboren aorta-aandoeningen geven lange tijd geen klachten. Toch heeft de diagnose van zo'n aandoening vaak een grote impact op iemands leven en familie. Medisch vraagt het een specifieke aanpak en opvolging. Nogal wat patiënten hebben immers meerdere kwalen tegelijk en zeker bij acute problemen zijn ze erg kwetsbaar. Dat laat je het best over aan een multidisciplinair aortateam met de nodige ervaring', zegt cardioloog prof. dr. Bernard Paelinck.
