Drie jaar geleden ging het niet goed met Marie: ze zag er steeds bleker en vermoeider uit, en had veel blauwe plekken. Birgit trok met haar naar de kinderarts. 'Drie uur later wisten mijn man Peter en ik dat Marie acute lymfatische leukemie (ALL) had', vertelt Birgit. Diezelfde nacht kreeg het meisje een bloedtransfusie om haar rode bloedcellen en bloedplaatjes weer op peil te krijgen. Ze moest meteen een dikke drie weken in het UZA blijven voor intensieve chemotherapie. 'Ons leven stond op zijn kop', herinnert Birgit zich. 'Toen ik bij kinderoncoloog dr. Joris Verlooy iets liet vallen over plannen later die week, zei hij resoluut: schrap dat allemaal maar, het komende jaar is jullie agenda van mij (lacht).'
Met drie kleine kinderen en allebei een job paste kanker niet in het plaatje. Maar ze moesten erdoor. Beiden stopten tijdelijk met werken. Peter: 'Het is prachtig hoe het team je in die eerste, heel moeilijke periode als het ware bij de hand neemt. Ik zie nog voor me hoe de maatschappelijk werker met een dik pak papieren voor aanvragen en dergelijke binnenkwam, die wij alleen maar moesten ondertekenen. Alles werd geregeld.' De kinderpsychologe ving Marie maar ook haar ouders goed op en bij de verpleegkundig trajectbegeleiders konden ze te allen tijde terecht met vragen en zorgen. 'We kregen altijd alleen die informatie aangereikt die we op dat moment nodig hadden. Dat was goed zo, want daarmee hadden we onze handen al vol', merkt Peter op. Ook de verpleegkundigen – 'engelen', vindt Birgit – stonden altijd klaar, ook voor een praatje of een boterham met choco midden in de nacht.
Twee jaar chemotherapie
De behandeling met chemotherapie, die in totaal twee jaar duurde, sloeg goed aan. Maar het was een zware periode. Marie was op een bepaald moment zo zwak dat ze niet meer kon stappen. En vanwege het infectiegevaar moesten ze hun sociaal leven nagenoeg schrappen. Birgit: 'En toch hebben we, hoe vreemd het ook mag klinken, ook genoten van die periode. Want ik had meer tijd voor mijn gezin.'
Marie, intussen acht, is vandaag ziektevrij. De kans dat ze definitief is genezen, is heel groot. Birgit: 'Het was wel confronterend om te horen dat Marie altijd meer kans zal maken op bepaalde kwalen. Op hartaandoeningen bijvoorbeeld: als ze ooit zwanger wordt, moet ze naar een cardioloog.' Voorlopig moet het meisje nog driewekelijks op controle. 'Het weerzien met het team is altijd heel hartelijk. Bijna alsof ze familie zijn geworden', glimlacht Birgit.
