‘Op 2 februari 2016, na 29 weken zwangerschap, ben ik in het UZA bevallen van Leon en Morris. Ik lag toen al vier weken met voorweeën in het ziekenhuis. De jongens deden het heel goed en al snel mochten we verhuizen naar het ziekenhuis in Bornem, dichter bij huis. Na nog eens 2,5 maand mochten ze mee naar huis. Alles ging goed, we waren dolgelukkig. Een jaar later sloeg helaas het noodlot toe. In de crèche werd Leon niet meer wakker uit zijn dutje. Wiegendood. Hij is in allerijl met de ambulance naar het UZA gebracht, maar er was geen hoop meer. Een dag voor zijn en Morris’ eerste verjaardag is hij overleden.
We zijn in het UZA enorm goed opgevangen. Bij de vroeggeboorte van de tweeling, maar later ook bij het overlijden van Leon. Zo mochten familie en vrienden die laatste nacht nog afscheid komen nemen van hem. De arts van intensieve zorg gaf ons haar telefoonnummer en e-mailadres mee, we mochten haar altijd contacteren.
Herinnering en hoop
Zo zijn wij in contact gekomen met het Berrefonds. Zij bezorgen herinneringskoffers aan ouders van kindjes die tijdens of kort na de bevalling overlijden, met ideeën en materialen om de herinnering aan hun kindje vast te leggen. Na Leon groeide in het UZA het idee dat er ook voor oudere kinderen zoiets moest komen. Samen met Christine en Greet van het Berrefonds hebben we daarom de Koesterkoffer ontworpen. In de koffer van Leon zitten een buisje met een haarlok, een gipsafdruk van zijn handje, een vingerafdruk, een linnen zakje met zijn kleertjes om de geur zo lang mogelijk vast te houden, vergeet-me-nietjes, een knuffel, een voorleesboekje ... Het zorgt er mee voor dat we zijn naam nog elke dag noemen. Sindsdien zetten wij ons ook in voor het Berrefonds. Eerst door acties te doen om geld in te zamelen en intussen ben ik een van de ambassadeurs die in actie komen als er in een ziekenhuis een koffertje nodig is. Ik ontmoet dus vaak ouders die hetzelfde meemaken. Op een manier kan ik hen ook hoop geven in dat grote verdriet. Hen tonen dat ze ooit terug zullen kunnen lachen.’
