Mathijs was acht toen zijn nieren begonnen te haperen: hij leed aan FSGS of focale segmentale glomerulosclerose, een aandoening die de nierfilters aantast. 'Jarenlang bleef de ziekte onder controle met bloeddrukverlagers', zegt Eric. 'Tot Mathijs eind 2013 maar niet van een buikgriep herstelde. In het ziekenhuis bleek zijn nierwerking dramatisch verslecht.' Mathijs moest voortaan aan de dialyse en werd ook op de wachtlijst voor een niertransplantatie gezet. Eric: 'We wisten echter dat een donornier jaren op zich kon laten wachten. Ik was dan ook meteen bereid mijn eigen nier af te staan.'
Eric doorliep de nodige onderzoeken en tests en bleek geschikt als donor. Het allerlaatste gesprek, met de chirurg, was echter een koude douche. Eric: 'Het zou een klassieke operatie worden, met een behoorlijk grote snede van aan mijn buik tot aan mijn rug. Ik had echter geen zin om bijna drie maanden thuis te zitten. Na wat opzoekwerk ontdekte ik dat de ingreep in het UZA via een kijkoperatie kon. Ik stuurde een mailtje naar prof. Ysebaert, diensthoofd transplantatieheelkunde, en had hem nog diezelfde avond aan de lijn. De volgende dag al werd een datum voor de ingreep geprikt.'
Beurtelings onder het mes
Een zestal weken later was het zover. Vader en zoon gingen beurtelings onder het mes in aanpalende operatiezalen. 'Toen ik ontwaakte, voelde dat nog niet meteen als een nieuwe start', zegt Mathijs. 'Ik moest uiteraard nog herstellen. Bovendien duurde het een paar dagen voor de nier begon te functioneren. Toen ik eindelijk kon plassen, was iedereen dolblij.'
Eric heeft niets dan lof voor de opvang in het UZA. 'We konden en kunnen altijd bij het team terecht. Iedereen is erg betrokken.' De ingreep vond hij goed meevallen. Na vier weken kon hij alweer aan de slag. Twijfels heeft hij nooit gehad. 'Je kunt perfect verder met één nier. Ik sport net als vroeger en ben op geen enkele manier beperkt. Na alles wat er gebeurd is, leef ik bewuster en gezonder. Ik hoop echt dat meer mensen stilstaan bij het enorme plezier dat ze iemand kunnen doen door een nier te schenken.'
Zoon Mathijs geniet intussen volop van zijn herwonnen vrijheid. Hij moet stipt twee keer per dag zijn medicatie nemen, maar dat is een kleine prijs in vergelijking met de dialyse. Doodmoe op de zetel liggen is er niet meer bij. 'Sinds zijn transplantatie is hij geen avond meer thuis', lacht mama Christel.
