Mijn vrouw en ik waren net teruggekomen van een reis naar Brazilië, en ik voelde me niet zo goed’, vertelt Peter. ‘Een longontsteking, dacht ik. Een bloedonderzoek bevestigde die diagnose. Maar het onderzoek toonde ook aan dat ik acute leukemie had. Als ik me niet liet behandelen, had ik misschien nog maar drie maanden te leven. Mijn wereld stortte in.’
‘Na de diagnose zat ik diep, maar ik was ook vastbesloten alle behandelingen te ondergaan die nodig waren om mijn overlevingskansen te vergroten. De artsen in het UZA schreven me een chemokuur voor. Na de tweede sessie vertelden ze mij dat ik in aanmerking kwam voor een stamceltransplantatie. Er was een match met een donor.’
Eenzaam in quarantaine
‘De transplantatie verliep vlot, via een katheter in mijn hals. Pijn had ik niet. Alleen: zou mijn lichaam de donorcellen aanvaarden? En zouden de cellen in mijn lichaam aarden? Na een paar dagen bleek alles goed te verlopen. Een grote opluchting.’
‘Ik moest wel veertien dagen in quarantaine blijven. Mijn immuunsysteem was zo goed als uitgeschakeld om de donorcellen alle kansen te geven. De afzondering viel me zwaar. Mijn vrouw twee weken lang geen knuffel kunnen geven, was veel lastiger dan ik had gedacht.’
Zon zien opkomen
‘De quarantaine is gelukkig voorbij nu, en ik ben volop aan het herstellen. Ondertussen ben ik terug thuis. Ik kijk er zo hard naar uit om de draad van mijn leven weer op te pikken. Al zal het nog wel even duren voor ik weer volledig op krachten ben.’
‘Ik ben de artsen en hun topkennis hier zo dankbaar. Dankzij de stamceltherapie heb ik mijn leven teruggekregen. Intussen maak ik alweer volop plannen. Ik wil gaan wandelen, reizen. Naar waar doet er niet zoveel toe. Deze ziekte heeft me sterk leren relativeren. Zolang ik de zon maar zie opkomen, zolang ik mijn kinderen en kleinkinderen maar zie opgroeien. Dat is wat telt nu voor mij.’
