'Vorige lente woog ik nog 120 kilo', vertelt Jeff. 'Fysieke problemen had ik niet, maar ik ving wel af en toe commentaar op over mijn uiterlijk. Ik besloot mijn overgewicht aan te pakken door te sporten. Op een medisch verantwoorde manier welteverstaan: ik wou niet hetzelfde lot ondergaan als een van mijn vrienden, VRT-journalist Mark Morren. Tijdens het joggen kreeg hij een hartstilstand waarna hij in een coma belandde.'
Betonfabriek
'Ondanks mijn vooroordelen tegen het universitair ziekenhuis – het leek mij een kille en onpersoonlijke fabriek van beton – trok ik naar het centrum voor sportgeneeskunde van het UZA. Dat staat namelijk erg hoog aangeschreven. Daar stelden de artsen vast dat ik dringend gewicht moest verliezen. Ze lieten me tien dagen observeren in het ziekenhuis; ik moest intussen ook een streng dieet volgen. Tijdens dat verblijf heeft het UZA me aangenaam verrast. Je bent er helemaal geen nummer, zoals ik had gedacht. Wanneer mijn gewichtsverlies iets minder goed vlotte dan verwacht, stonden de verpleegsters altijd klaar om me aan te moedigen. Ook voor de artsen ben je geen anonieme patiënt. Toen ik op een dag aan de balie stond, herkende de professor – die mij in maanden niet gezien had – mij meteen, ondanks mijn intussen fikse gewichtsverlies. Hij wist zelfs mijn naam.'
Meedenken
'Wat me ook altijd zal bijblijven, is de inzet van de mensen aan het onthaal. Ik had tijdens mijn opname mijn krant in het ziekenhuis laten bezorgen, maar die kwam niet toe. Ik ben een paar keer gaan informeren aan het onthaal. Nooit gaven ze me daar de indruk dat ik een lastige klant was. Integendeel. Ze probeerden mee te achterhalen wat er gebeurd kon zijn. Uiteindelijk hebben we ontdekt dat de krant op de spoedafdeling werd geleverd, de enige dienst die al bemand was wanneer de koerier ’s morgens vroeg toekwam. Al mijn vooroordelen tegenover het UZA heb ik intussen laten varen. Sterker nog: ik raad het ziekenhuis bij mijn vrienden ten zeerste aan!'
