Dergelijke gebeurtenissen in je leven zitten per definitie boordevol emoties: blijde verwachting, vrees, angst, hoop of twijfel. Net daarom zijn we waarschijnlijk zo hypersensibel voor dat eerste contact dat wellicht nooit langer duurt dan enkele ogenblikken.
Terugdenkend aan de eerste contacten zie ik vaak het pad naar of de omgeving van de ingang, de typische geur kenmerkend voor bepaalde gebouwen maar vooral de eerste persoon die mij aansprak of omgekeerd. Dat lijkt het moment van de waarheid waarbij de verwachtingen (positief of negatief) getoetst worden aan de nieuwe werkelijkheid die je niet kende, maar die enkel in je verbeelding bestond. Het lijkt alsof alles wat daarna volgt door dat ene moment bepaald wordt: de vriendelijke ogen of de hautaine blik, de vastberaden handdruk of het slappe handje, de aarzelende stem zoekend naar verbaal houvast of de helderheid van het juiste woord en het rustgevende timbre.
Ziekenhuizen zijn per definitie plaatsen waar verwachtingen en de erbij horende emoties disproportioneel kunnen worden. Misschien moeten we die beter afstemmen op de ware feiten, maar zo zit een mens niet altijd in elkaar. Daarom is het goed dat de onze ziekenhuizen vandaag meer aandacht besteden aan een groene omgeving en ruiken naar koffie en versgebakken broodjes en niet naar chloroform. Het helpt ook als de onthaalbediende en de dokter eruit zien als je eigen zus of broer die je helemaal vertrouwt en dit magazine meer goed nieuws bevat dan slecht.
Prof. dr. Marc De Bodt, logopedist op de dienst neus-, keel- en oorziekten
