Vandaag leidt Christophe een actief leven: hij werkt als zorgkundige in een woonzorgcentrum, sport veel en zorgt voor zijn zoon Sean (11). Maar vijf jaar geleden ging hij door een diep dal. Wat op een dag begon met een lastig drukgevoel in zijn rechteroor, kreeg de volgende ochtend een dramatische wending: hij hoorde plots niets meer uit zijn rechteroor. ‘Op de spoeddienst werd vastgesteld dat er haarcellen in mijn binnenoor beschadigd waren. Ik kreeg tien dagen cortisone voorgeschreven, maar dat hielp amper. Daarop werd ik naar het UZA verwezen’, vertelt Christophe.
De NKO-arts in het UZA schreef hem een behandeling van vijf dagen in de caisson voor: bij die therapie krijgt de patiënt zuurstof toegediend onder hoge druk. Er was geen garantie op succes en het eventuele resultaat zou pas na maanden merkbaar zijn. Uiteindelijk zou zijn gehoor voor de helft terugkeren.
Na die therapie ging Christophe terug aan het werk alsof er niets gebeurd was. Maar al gauw bleek hij niet meer dezelfde te zijn. Hij voelde zich vaak angstig en verdroeg geen drukte, stress of harde geluiden meer. Bovendien was er een harde ruis in zijn rechteroor geslopen. Een compensatiemechanisme van de hersenen nadat zijn rechtergehoor was weggevallen, vernam hij later. ‘Ik vroeg mijn werkgever om aangepast werk, maar kreeg geen begrip’, blikt hij terug.
Ik vroeg mijn werkgever om aangepast werk, maar kreeg geen begrip.
Zelfmoordgedachten
Na een maand stortte hij in. Zijn huisarts verwees hem naar het UZA voor Tinnitus Retraining Therapy (TRT). Zo kwam hij bij audiologe dr. Laure Jacquemin terecht. Christophe was sceptisch. Hoe konden wat gesprekken hem nu helpen? Maar hij besloot het een kans te geven.
In die periode ging het heel slecht met hem. Christophe: ‘Door die gekmakende ruis in mijn oren sliep ik slecht en was ik zo moe dat ik de zorg voor mijn zoontje en het huishouden niet aankon. Mijn omgeving reageerde lauw: er was niets aan mij te zien, dus zou het wel zo erg niet zijn. Ik kwam sowieso nog amper buiten uit schrik voor drukte en harde geluiden. Zo raakte ik sociaal geïsoleerd.’ Bij momenten zat hij zo diep dat hij zelfs zelfmoordgedachten kreeg. ‘Maar de gedachte aan mijn zoontje hield me tegen.’
De gesprekken met Laure trokken hem stukje bij beetje weer uit de put. Ze leerde hem anders naar zijn tinnitus kijken en gaf hem kleine opdrachtjes die hem hielpen het leven weer op te pakken. Zo begon hij in een dagboek bij te houden wat er goed en slecht ging. Christophe: ‘Niet alleen Laure, maar het hele team was er voor mij. Ik hoefde niets uit te leggen en ze namen altijd tijd voor mij. Zonder hen stond ik nu niet waar ik sta.’ Met kleine stapjes ging hij vooruit. Laure gaf hem vaak het zetje dat hij nodig had. ‘Zo ben ik onder haar impuls een teamsport beginnen doen. Het werd kickboksen, weliswaar in overleg met mijn arts en binnen veilige grenzen.’ Ook gaf ze hem handvaten voor als het moeilijk ging. ‘Ik weet nu dat mijn tinnitus soms plots erger kan worden, maar dat dat maar tijdelijk is.’
