Nog maar recent is er een verschuiving gebeurd in de verantwoording die ziekenhuizen publiek moeten afleggen. Er is een toenemende aandacht voor kwaliteit, en meer nog, voor objectieve kwaliteit in plaats van gepercipieerde kwaliteit. Wat je niet kunt bewijzen is niet meer interessant.
Kwaliteit van zorg is moeilijk meetbaar, maar heeft wel een aantal kenmerken. Ten eerste moet zorg veilig zijn: de zorgverstrekkers moeten hun kennis en vaardigheden onderhouden en permanente opleiding is een basishouding. De zorg moet ook doeltreffend zijn: de patiënt moet worden geholpen. De patiënt staat ook altijd centraal: zijn belang is prioritair. Een behandeling moet voorts tijdig gebeuren en ze moet doelmatig zijn. Dat wil zeggen dat het resultaat met de minste inspanning en met de laagste kosten moet worden bereikt. Dat hangt ook samen met de betaalbaarheid van het gezondheidszorgsysteem.
Het UZA wil de hoogste kwaliteitsstandaard bereiken door te kiezen voor het accrediteringssysteem van JCI. Die accreditering doet de risico’s voor de patiënt sterk dalen. De kwaliteitsverbetering van geleverde zorg meten is ook voor JCI moeilijk. Een totaal kwaliteitsconcept vult de JCI-normen aan met kwaliteitsopvolging en indicatoren specifiek voor de verschillende aandoeningen. Weten en willen is niet genoeg: toepassen en uitvoeren zijn doorslaggevend.
