1. Katrien: ‘Oog voor expertise van de ouders’
‘Een jongen van tien kwam hier als baby met een slokdarmatresie. Hij was erbij sinds de opening van het kinderziekenhuis en we zien hem nog steeds. Wat we van hem geleerd hebben, is hoe belangrijk het is om naar de ouders te luisteren. Vooral nu we sinds een paar jaar bijna enkel tertiaire zorg geven, en dus meer ingewikkelde ziektebeelden zien. De zorg is ook zwaarder en verpleegtechnisch is er meer mogelijk. Ouders weten enorm veel over hun kind en vaak hebben ze al zo veel geprobeerd qua therapie en medicatie, dat het heel boeiend is om hen te laten vertellen over wat wel en niet werkt. Dat vind ik een essentiële les.’
2. Lynn: ‘Inspiratie om zelf vroedvrouw te worden’
‘Met een dreigende vroeggeboorte kwam ik eind 2015 het UZA binnen. Ik verwachtte een tweeling maar was nog maar 23 weken ver. Uiteindelijk beviel ik vijf weken later met een spoedkeizersnede. Na een intensieve periode op de NICU keerde ik met twee gezonde baby’s naar huis. De warme aanpak op de afdeling inspireerde me zodanig dat ik dacht: hier wil ik ooit werken als vroedvrouw! Ik begon aan de opleiding en intussen is mijn droom uitgekomen. Nu werk ik samen met de vroedvrouwen die mij toen zo veel waard waren. Dat beseften ze toen zelf niet. Maar ik weet nu wel hoeveel ik kan betekenen voor de bezorgde ouders die op onze afdeling terechtkomen.’
3. Dirk: ‘Meest hectische periode van m’n carrière’
‘Van de ruwbouw tot aan de opening: de technische realisatie van het Moeder- en kindcentrum lag in mijn handen. Twee en een half jaar heb ik eraan gewerkt: de meest hectische periode van heel mijn carrière. We moesten rekening houden met zo veel disciplines en noden: van neonataal tot nierdialyses, de arbeidskamer, de toevoer van medische gassen, verschillende liften, enzovoort. Tot overmaat van ramp is kort voor de opening heel het inkomniveau drie keer overstroomd na zware regen. De reden waarom we nu de beste waterpompen hebben. Een project waar ik heel trots op ben.’
4. Anouk: ‘EEG maken met grime’
‘Wat mij vooral bijblijft, zijn de honderd-en-een manieren die we dagelijks uitvinden om bij kinderen een EEG af te nemen. Kindjes willen vaak niet stilzitten of zijn bang van de muts met dopjes. We laten films zien, maar we kunnen ook de bedjes naar binnen rollen zodat ze kunnen slapen. Een epilepsiepatiënt die elk half jaar langskomt, neemt altijd zijn tantes mee omdat zij hem voor de EEG schminken met grime. Heel zelden lukt de EEG niet. Dan krijgen de kinderen de draadjes mee naar huis zodat ze het bij hun knuffel kunnen uittesten, en meer vertrouwen krijgen voor de volgende keer.’
5. Sarah & Aithne: ‘Collega zong zelf voor ouders’
‘Elk jaar op 15 mei leggen we ouders op de NICU in de watten voor de dag van de kangoeroezorg. Kangoeroeën betekent dat ouders huid-op-huid liggen met hun baby. Het héle team organiseert dan samen allerlei leuke dingen. Vorig jaar heeft een van onze psychologen, Marian, zelfs gezongen onder begeleiding van muziektherapeute Anneke. We kregen er een warm gevoel van, dat we elkaar dragen, een soort van village gevoel.’
