We ontmoeten Fernand in de pijnkliniek van het UZA, waar zowel chronische als acute pijnpatiënten worden behandeld. ‘Samen met twee andere pijnverpleegkundigen voer ik de behandelingen uit bij mensen met chronische pijn,’ vertelt Fernand. ‘Dat doe ik al sinds het prille begin van de pijnkliniek, vijftien jaar geleden. Die is eigenlijk ontstaan als een afsplitsing van de anesthesie. Mensen die na een operatie pijn leden, kregen medicatie voorgeschreven. De manieren en technieken om pijn te bestrijden is men dan verder gaan bestuderen en verfijnen. Vandaag doen we veel meer dan gewoon een pilletje voorschrijven.’
Vooral veel ervaring
Fernand is zo eerder toevallig in de pijnverpleegkunde beland. ‘Ik werkte in het operatiekwartier, waar mijn taken vergelijkbaar waren met wat ik nu doe. Patiënten die nog bij bewustzijn waren, stelde ik gerust door hen uit te leggen wat er precies ging gebeuren. De ervaring die ik zo heb opgedaan, kan ik nog altijd goed gebruiken. Al heb ik natuurlijk wel moeten leren hoe je infiltraties – een inspuiting op de plaats waar de pijn zich precies situeert –, en andere pijnbehandelingen uitvoert. Dat is geleidelijk aan gekomen. In die tijd waren er simpelweg nog geen opleidingen voor pijnverpleegkunde. Ik heb dus alles al doende geleerd.’
Praten met mensen
Mensen helpen, dat is Fernand zijn passie. ‘Mensen die hier belanden, hebben vaak al allerlei behandelingen uitgeprobeerd, zonder resultaat. Sommigen hebben al hun hoop gesteld op de pijnkliniek van het UZA, anderen zijn juist heel sceptisch en geloven niet dat iemand hen van de pijn kan afhelpen. Alleen door heel open met die patiënten te praten kun je een vertrouwensband opbouwen. Ik ben altijd heel eerlijk als ik hen vertel over hun behandeling en de resultaten die ze mogen verwachten. Als die niet helemaal pijnloos is, dan waarschuw ik hen op voorhand. En ik leg hen uit dat de pijn daarna niet plots verdwenen is. We kunnen mensen helpen, maar geen wonderen verrichten.’
De pijn verzachten
De pijnkliniek wordt bezocht door patiënten met verschillende klachten: mensen met bottumoren, zware rugklachten, oorsuizen, zware migraine, of patiënten met pijnklachten na een operatie. ‘Meestal kunnen we hun pijn verzachten, in enkele gevallen verdwijnt hij helemaal. De chronische pijnpatiënten komen elke vier tot zes maanden terug voor een behandeling. Maar ook die mensen zijn vaak heel dankbaar. Velen konden voordien nauwelijks normaal functioneren, maar dankzij onze inspanningen draaien ze weer volop mee in de maatschappij. Dat gevoel, als iemand echt geholpen is, dat is onbeschrijfelijk.’
