8.45 uur
Post nakijken en mails verwerken. Daarna werk ik aan patiëntendossiers: ik doe aanvragen voor sociale voorzieningen, regel renteloze afbetalingen en tussenkomsten, maak verslagen voor externe collega's ...
9.45 uur
Ik heb al 17 jaar de afdeling kindergeneeskunde onder mijn hoede. Vanmorgen maak ik kennis met een jong koppel van wie het baby'tje het syndroom van Down heeft. Het eerste wat ik zeg is proficiat, jullie hebben een kindje. Want na zo'n diagnose heeft de omgeving vaak weinig oog voor de mooie kant. We bekijken welke ondersteuning mogelijk is en daarnaast laat ik ruimte voor hun emoties en verwerking. Intussen gaat mijn telefoon een paar keer: ik moet altijd bereikbaar zijn.
10.45 uur
Overleg op de kinderafdeling over lopende dossiers en nieuwe hulpvragen.
11 uur
Ik ga langs bij enkele gezinnen. Een familie vernam nog maar net dat hun dochter kanker heeft. Die mensen zijn overmand door emoties, maar moeten tegelijk van alles regelen: werk, opvang voor de andere kinderen, aanvraag van sociale voorzieningen ... Op dat moment zijn wij er voor hen.
12 uur
Lunch in de keuken.
12.30 uur
Een 13-jarige jongen is op intensieve zorg opgenomen. Zijn alleenstaande mama is dakloos en vluchteling, met nog vier andere kinderen. De jeugdrechter belt mij op. Als er geen oplossing komt, moeten de kinderen naar een instelling. De start van een lange reeks telefoontjes met de arts, de advocaat van het gezin, daklozencentra, allerlei instanties ... Zoiets kruipt niet in je kouwe kleren.
13.30 uur
Afspraak met de ouders van een vierjarige jongen met ernstige epilepsie. Ze vragen advies voor een financieel probleem, maar zoals zo vaak zit er veel meer achter. De ouders hebben het erg moeilijk met hun situatie. Het wordt een lang gesprek.
14.15 uur
Een alleenstaande moeder staat onverwacht op de afdeling. We kennen haar omdat haar zoontje hier eerder was opgenomen. Ze moet een operatie ondergaan en weet niet hoe ze die dagen opvang moet regelen. Ik bekijk rustig met haar op wie ze een beroep kan doen. Samen raken we er toch uit.
14.45 uur
Telefoontjes afwerken en administratie. Dat gaat de hele dag door, tussen het andere werk door. Veel van wat ik doe, speelt zich achter de schermen af: na de gesprekken begint het werk pas.
15.30 uur
Telefoon van een kinderarts: de ouders van een opgenomen patiëntje zijn niet in orde met hun ziekteverzekering. Na een telefoontje met de mutualiteit blijkt het gelukkig snel op te lossen. De ouders zijn erg opgelucht.
16 uur
Gesprek met een mama op de afdeling die na een aantal misverstanden zo over haar toeren is dat ze met haar baby wil vertrekken. Ik slaag erin de situatie te ontmijnen. Na weken in het ziekenhuis zitten ouders soms echt op hun tandvlees.
16.40 uur
Telefoon van de logopediste: ze wil therapie opstarten bij een patiëntje, maar de ouders vrezen dat ze dat niet kunnen betalen. Of ik dat eens kan bekijken?
17 uur
Einde van mijn werkdag. Het vluchtelingengezin speelt nog door mijn hoofd. In onze job zie je veel leed, maar je kunt ook veel voor mensen betekenen. Door problemen op te lossen, maar ook door te peilen naar hun echte noden en emotionele opvang te bieden. Net daarom doe ik dit werk nog altijd zo graag.
