Caroline fungeert als het aanspreekpunt, de vertrouwenspersoon voor de patiënten die ze begeleidt. Of zoals ze zelf zegt: de lijm tussen de patiënten en alle verschillende artsen met wie ze in contact komen. ‘Patiënten kunnen tijdens het hele traject bij mij terecht zowel met vragen over hun ziekte en behandeling als met praktische vragen, maar evengoed om hun hart eens te luchten. Ik ontmoet de patiënt de eerste keer tijdens de multidisciplinaire oncologische neus-keel-oor-raadpleging. Daar bespreken de artsen van de verschillende disciplines (neus-keel-oorchirurgie, radiotherapie en medische oncologie) de behandelingsmogelijkheden met de patiënt. Na dat gesprek overloop ik met de patiënt en zijn naaste wat er besproken is en of alles duidelijk was. We praten ook over de thuissituatie. Zo krijg ik een beter beeld van de noden en de achtergrond van de patiënt en kan ik hem indien nodig ook doorverwijzen naar bijvoorbeeld een maatschappelijk werker of psycholoog.’ Caroline is ook altijd aanwezig op het multidisciplinair oncologisch consult waar alle specialisten met elkaar overleggen om een behandelplan op te stellen op maat van de patiënt.
Vertrouwensband
Wanneer patiënten in het ziekenhuis worden behandeld, gaat Caroline geregeld bij hen langs. Maar ook wanneer ze thuis zijn, kunnen ze bij haar terecht. ‘Ik krijg geregeld telefoontjes van patiënten die een praktische vraag hebben of nood hebben aan een gesprek. Ook hun familieleden of betrokken naasten kunnen me contacteren. Ik vind het fijn dat ik een vertrouwensband kan opbouwen met die mensen en ze van dichtbij kan begeleiden. Ze appreciëren dat en tonen ook hun dankbaarheid. Door dat nauwe contact vraagt de job soms veel van mezelf. Soms overlijden patiënten met wie ik een goede band had opgebouwd, en dat kan wel eens zwaar zijn. Maar als je voor oncologie kiest, weet je dat dat kan gebeuren. En gelukkig heb ik collega’s met wie ik erover kan praten.’
Multidisciplinaire aanpak
Caroline ging begin juni aan de slag in het UZA, maar ze werkt al bijna tien jaar in de oncologie. ‘In die tien jaar zijn er zeker een aantal dingen veranderd. De samenwerking in het multidisciplinaire team staat bijvoorbeeld meer op punt, wat ik een positieve evolutie vind. Ik werk dagelijks nauw samen met de psychologen, de afdelingsverpleegkundigen, de logopedist, de maatschappelijk werkers, en dankzij ons teamwerk kunnen we een patiënt op een optimale manier begeleiden. Het UZA heeft oncoverpleegkundigen voor verschillende types kanker. Ikzelf ben gespecialiseerd in patiënten met een hoofd- of halstumor, maar daarnaast heb je ook oncoverpleegkundigen die zich toeleggen op borst-, long-, of prostaatkanker. Door zo intens met één ziekte bezig te zijn, krijg je de kans om expertise op te bouwen in een bepaald vakgebied. Patiënten voelen zich daardoor goed opgevangen: ze voelen aan dat je weet waarover je praat.’
