‘Het aantal borstreconstructies met eigen lichaamsweefsel stijgt’, zegt plastisch chirurg dr. Thierry Tondu. ‘Dat is een goede evolutie. Een reconstructie met eigen weefsel is een zwaardere ingreep, maar biedt op termijn de beste resultaten. Bij siliconeprothesen bestaat immers het gevaar dat littekenweefsel een kapsel vormt rond de prothese en zo de prothese vervormt. Die vrouwen moeten dan ook vaker opnieuw onder het mes.’
Buik wordt borst
‘Een reconstructie met eigen weefsel geeft ook een natuurlijker resultaat’, vult dr. Filip Thiessen aan, eveneens plastisch chirurg in het UZA en verbonden aan de UZA-borstkliniek. ‘Een borst van eigen weefsel beweegt en evolueert mee met het lichaam van de vrouw en voelt natuurlijker en warmer aan. Nadeel is wel dat de patiënte er een extra litteken aan overhoudt, op de plaats waar we het weefsel wegnemen. Meestal is dat op de buik, soms op de rug, de bil of het bovenbeen.’
Uit de buik haalt de chirurg een zogenaamde ‘diep-flap’ van huid, vetweefsel en bloedvaten. De ader en slagader van de flap koppelt hij aan een ader en slagader van de borstkas. De bloedvaten van amper twee tot drie mm doorsnede worden onder de microscoop minutieus gehecht. ‘Een uiterst complexe ingreep’, zegt Tondu. ‘Maar we voeren ze zo vaak uit dat het risico op complicaties erg klein is. Het grootste risico is dat er een bloedklonter in de aters terechtkomt. Daarom volgen we de patiënte na de operatie nauw op: elk half uur controleren we of het bloed vlot door de aders stroomt.’
Natuurlijk decolleté
Drie tot vier maanden later kan de chirurg onder lokale verdoving een tepel maken door op de borst zelf weefsel te verschuiven. Daarna kan de patiënte een tepelhof laten tatoeëren. ‘Het resultaat is een natuurlijk decolleté. Een uitgesneden jurk, een badpak, een bikini: vrouwen kunnen weer alles dragen zonder dat iemand iets merkt. Het blijft wel een nabootsing: er zijn littekens en het gevoel in de borst is niet hetzelfde als voordien. Vrouwen voelen wel de aanraking van hun partner, maar het erotische gevoel is weg’, zegt Thiessen.
Het kostenplaatje van een reconstructie met eigen weefsel is niet min. Het grootste deel van de borstreconstructie wordt terugbetaald door het ziekenfonds. Na tussenkomst van het ziekenfonds en eventueel de hospitalisatieverzekering valt er momenteel nog een deel ten laste van de patiënte. Tondu: ‘Dat komt omdat een borstreconstructie lang duurt, wel zes tot acht uur. Ook andere ziekenhuizen vragen een vergelijkbaar supplement. Vorige zomer gingen stemmen op om de terugbetaling op te trekken. Terecht, want een borstreconstructie onderga je natuurlijk niet voor je plezier.’
Bron foto: Prof. Phillip Blondeel (UZ Gent)
