‘We vlogen twee dagen na de tyfoon met een legervliegtuig naar het eiland Leyte. De luchthaven was verwoest, dus we geraakten er moeilijk. Pas vier dagen later was ook ons materiaal op de juiste plaats. We zetten samen met een Duits team een veldhospitaal op. Al snel hadden we meer dan 250 patiënten per dag.
Mensen stonden uren in de rij om geholpen te worden. Ik zag vooral grote wonden. Sommigen liepen al dagen rond met verwondingen waar we in België de MUG voor zouden bellen.’
Schokkend
‘Het uitzicht buiten het hospitaal was verschrikkelijk. Alles was verwoest, de mensen hadden geen huis, geen eten, geen drinkbaar water, geen medische zorg, niks. Er lagen nog overal lijken en die geur was vreselijk. Je ziet zulke beelden wel op tv, maar in het echt is het nog een pak schokkender.
Die algemene miserie is mij het meest bijgebleven: de mensen hadden daar absoluut niets meer. Maar tegelijk waren ze ook zo geduldig en dankbaar. De helft van hun familie was verdwenen of verdronken, maar ze geloofden sterk dat zij door God in leven waren gehouden en er dus iets van moesten maken. Overal begonnen mensen al snel opnieuw te bouwen en huizen te timmeren uit het rondslingerende afval.
Hoewel de werkomstandigheden moeilijk waren, zou ik zeker nog willen meegaan met B-FAST. Je kan de mensen ter plaatse zoveel bieden met zo weinig.’