Traumapatiënt Rayyane (19): 'Ik hoop snel weer onder de lat te staan'

19 september 2023

Rayyane (19) raakte eind december 2022 betrokken bij een verkeersongeval, waarbij hij vooral aan zijn rechterhand ernstig gewond raakte. Zodra het weer een beetje beter met hem ging, stelden de artsen van het UZA hem hyperbare zuurstoftherapie voor. ‘Mijn eerste sessies kon ik niet eens uitzitten. Daarna deed ik 24 sessies van 2 uur. Films kijken hielp me – net als de motivatie voor een beter herstel.’

Eind 2022 sloeg het noodlot toe voor Rayyane, in de vorm van een zwaar verkeersongeval. ‘Mijn hand lag helemaal open en bloedde enorm hard. Eigenlijk was alles in mijn hand gebroken: ik had botfracturen, handwortelbeentjesfracturen, mijn duim moest geamputeerd worden, enz. Ook mijn pols was er niet goed aan toe. Ik werd meteen na het ongeval geopereerd in het UZA. Hoe ik mij toen voelde? Geen idee, ik voelde toen niks. Ik was in shock.’

Moeilijke start

De eerste dagen lag Rayyane in bed. Hij kreeg pijnstilling via een pijnpomp en kon niet rechtstaan. Zodra zijn toestand verbeterde, wilden de artsen zuurstoftherapie opstarten. Rayyane is van beroep voetbalkeeper op nationaal niveau. Om zijn leven te kunnen oppikken, was het voor hem heel belangrijk dat de wonden in zijn hand zo goed mogelijk herstelden.

Rayyane: ‘Ik moest elke dag een dikke twee uur in de zuurstoftank gaan zitten. Mijn hand lag toen nog open en was bedekt met dikke windels. De ervaring in de tank was voor mij verschrikkelijk, omdat ik amper kon ademhalen. De eerste drie sessies kon ik niet eens uitzitten. Na 20 minuten moest ik de therapie stopzetten omdat het te zwaar was. Maar de sessies nadien heb ik wel volgehouden − op wilskracht. Ik had het gevoel dat ik 20 meter diep in een put zat of onder water, een beetje zoals in een duikboot, zonder frisse lucht. Ik moest een masker opzetten en kon enkel via een klein buisje ademhalen.’

120 minuten film

Na elke sessie hoopte Rayyane dat de arts hem zou vertellen dat hij mocht stoppen, maar uiteindelijk hield hij het toch zo’n 24 sessies vol. Bijna een maand lang bracht hij elke dag twee uur door in de zuurstoftank. Omdat hij het zo moeilijk had, kon hij tijdens de therapie films kijken. ‘Dat hielp wel, omdat ik mijn focus kon richten op het verhaal van de film. De verpleegkundigen zetten films op die exact twee uur duurden, zodat ik geen minuut zonder afleiding zou vallen. Daar ben ik blij om. Pijn aan mijn hand had ik gelukkig niet, door de medicatie die ik kreeg.’

Ook het contact met de andere patiënten gaf hem moed. ‘We zaten daar elke dag samen in de tank. Dat zorgde ervoor dat we een band kregen met elkaar. Niet per se door veel te zeggen, want dat was moeilijk. Elke keer dat ik iets zei, kon ik niet ademen, en daar had ik het al zo moeilijk mee. Maar gewoon het feit dat zij daar ook zaten, met mij, zorgde al voor steun. Ik was wel de enige die het zo lastig had, zelfs al was ik de jongste van alle patiënten.’

Stap voor stap

Gelukkig werd het doorzettingsvermogen van Rayyane beloond: de artsen en verpleegkundigen merkten dat de wonden veel beter en sneller heelden dan zonder hyperbare zuurstoftherapie. ‘Zelf kan ik niet vergelijken, maar ik vertrouw de verpleegkundigen en artsen in hun oordeel. Ik zou het aan iedereen aanraden. Als je behandelend team hyperbare therapie voorstelt: bijt op je tanden en ga in de tank. Maar zeker niet voor de fun, dan zal je snel naar buiten lopen (lacht).’ Na een maand zuurstoftherapie moesten de wonden in zijn hand dichtgroeien. Stap voor stap mochten de dikke windels eraf. Rayyane onderging ook nog een operatie aan zijn dijbeen. Daar namen ze weefsel weg om zijn hand mee te kunnen hechten.

Fijne motoriek

Hoewel Rayyane zich nu al veel beter voelt en opnieuw alles kan doen, is de revalidatie nog niet voorbij. Hij komt nog twee à drie keer per week kinesitherapie volgen in het UZA. Elke keer kan hij zijn hand opnieuw een klein beetje beter gebruiken. Kinesist Joyce Vanderstukken: ‘We werken vooral aan de mobiliteit en het functioneren van de hand en geven oefentherapie voor de arm. Hij gaat ook langs bij de ergotherapeut om de fijne motoriek te trainen en opnieuw meer kracht op te bouwen. We zijn ook heel blij dat we een goede connectie hebben met zijn voetbalclub. Ze reageren daar heel begripvol, en hij volgt er ook revalidatie.’

Ik ben al heel blij dat ik intussen als gewone voetballer mee kan trainen. Maar ik hoop toch snel weer onder de lat te kunnen staan.

Met die intensieve revalidatie hoopt Rayyane snel weer in doel te kunnen staan. Mogelijk heeft hij binnenkort nog een operatie nodig. Ook zoekt hij samen met de chirurg naar een oplossing om zijn duim te vervangen – die helaas geamputeerd moest worden. ‘Dat kan bijvoorbeeld door een kunstprothese of via een aanpassing in mijn handschoen. We zullen zien. Ik ben al heel blij dat ik intussen als gewone voetballer mee kan trainen. Maar ik hoop toch snel weer onder de lat te kunnen staan.’