Ze was vaak misselijk en had last van bekkeninstabiliteit, maar verder verliep Dominieks zwangerschap prima. Tot ze na iets meer dan 32 weken al weeën kreeg. 'Ik ben toen met spoed op de materniteit van het UZA opgenomen. De weeën kwamen om de drie minuten en ondanks de toegediende weeënremmers had ik tegen de volgende ochtend al drie centimeter ontsluiting. Iedereen dacht dat de baby snel zou komen.
Het team van de materniteit ving ons gelukkig heel goed op. We kregen de juiste informatie op het juiste moment, zodat we niet overdonderd werden. Eerst kwam een arts van de neonatologie met ons praten, een tijd later de vroedvrouw. Zo wisten we wat we konden verwachten. Ik had ook medicijnen gekregen om de longetjes van ons meisje sneller te laten rijpen. Die hadden een paar dagen nodig om te kunnen werken: het was een hele opluchting toen we die eerste mijlpaal haalden.
Twee weken ben ik in het UZA gebleven en al die tijd bleef ik om de paar dagen weeën krijgen. Maar verder gebeurde er niets. Toen prof. Jacquemyn te kennen gaf dat ik stilaan terug naar huis mocht, raakte ik in paniek. Want stel je voor dat het thuis alsnog zou mislopen? Op zijn voorstel ben ik toen eerst één nacht thuis gaan slapen. Toen de monitor de dag erna geruststellend was, kreeg ik meer vertrouwen en ben ik definitief naar huis gegaan.
Waar blijft ze nu?
Thuis bleven de weeën om de paar dagen opkomen. Dat was zowel mentaal als fysiek erg zwaar. Maar tot ieders verbazing gingen de weken voorbij en wilde onze meid maar niet komen. Toen ik bijna 39 weken zwanger was, stelde onze vroedvrouw vast dat haar hoofdje een beetje scheef in mijn bekken lag. Ze heeft dat weer goed gekregen met behulp van Rebozomassage, een techniek waarbij gebruik wordt gemaakt van traditionele Mexicaanse doeken. Nu zal ze wel komen, zei ze. En inderdaad, een dag later ben ik in het UZA bevallen, met onze eigen vroedvrouw. Mette-Marit woog 3,5 kilo en was helemaal gezond.
Al die weken had ik mezelf opgelegd om rustig te blijven, maar na de geboorte kreeg ik de weerslag. Er kwamen opeens veel emoties boven. We zullen wellicht nooit zeker weten waarom ik al zo vroeg weeën kreeg. Maar dat zal ons er niet van weerhouden om aan een tweede kindje te beginnen. Het leven is aan de durvers!'