‘Een bevalling hoort een blijde gebeurtenis te zijn, de bekroning van een spannende tijd van hoop en verwachting. De fysieke inspanning is enorm en de emoties lopen soms hoog op. Het moment dat de baby zijn eerste schreeuw laat, is onvergetelijk. Samen met de pijn verdwijnen de zorgen als sneeuw voor de zon.
Maar soms loopt het anders. Een tijd geleden werd ik naar de spoedafdeling geroepen bij een koppel, 35 weken zwanger van hun eerste kindje. De toekomstige mama voelde het kindje niet meer bewegen. Op de echografie kon ik alleen vaststellen dat het overleden was. Het ongeloof en het verdriet waren enorm. Enkele dagen later was ik bij de bevalling. Op het moment dat het kind ter wereld kwam, kon je een speld horen vallen. Zo stil was het. Het koppel kreeg zijn overleden kindje in de armen om te koesteren. Er zat een vaste knoop in de navelstreng: een zeldzame maar onverbiddelijke complicatie die het leven kan kosten aan een perfect normaal kindje.
Een jaar nadien was het koppel opnieuw zwanger. De roze wolk was deze keer ver te zoeken. De ongerustheid was er dag na dag. Na een vlot verlopen zwangerschap werd de bevalling ingeleid. De mama ging voluit tijdens het persen, goed bijgestaan door een zeer ongeruste papa. Traagjes werd het hoofdje geboren. De baby was er. Eindelijk. Wat mij altijd zal bijblijven is de ontlading, de opluchting en de vreugde bij de ouders toen het kindje zijn eerste schreeuw liet. En de tranen bij de papa, die zo lang op zich hadden laten wachten …’
Elke bevalling is een onvergetelijk moment. Gynaecoloog Yves Leroy ziet bijna dagelijks baby’s geboren worden, maar sommige bevallingen blijven ook hem lang bij.
Aangemaakt op
Laatste update op