Zo jong en toch werden Elke en Stijn (29) maar niet zwanger. Ook in het fertiliteitscentrum vonden ze aanvankelijk geen duidelijke verklaring. 'We zijn gestart met kunstmatige inseminatie, zonder succes. En toen bracht een kijkoperatie aan het licht wat uit eerdere onderzoeken niet was gebleken: ik leed aan ernstige endometriose, verklevingen in de buik', vertelt Elke. De gynaecoloog had heel wat tijd nodig om de anatomie van het kleine bekken te herstellen en alle letsels weg te branden.
Om ook de niet-zichtbare letsels te vernietigen en het effect van de operatie te versterken werd Elke daarna drie maanden in een kunstmatige menopauze gebracht. 'Dat was de allermoeilijkste periode', zegt ze. 'Ik had geen emotionele draagkracht meer en kreeg ook menopauzesymptomen, zoals nachtelijk transpireren. Na die periode zijn we snel met IVF gestart. Want met elke menstruatie zouden de verklevingen terugkeren. Het team heeft ons toen heel goed voorbereid op wat we konden verwachten.' Eens te meer volgde een rollercoaster van emoties. Vreugde toen er bij de eerste poging een negental eicellen werden geoogst. Teleurstelling toen dat maar één embryo opleverde, in plaats van de verwachte vijf of zes. En verdriet toen Elke na de terugplaatsing niet zwanger bleek.
'Sorry, ik moet even weg'
Intussen was het een hele klus om de behandeling te combineren met Elkes job als onderwijzeres. Elke: 'Dan regel je alles om twee dagen later een paar uur te kunnen verdwijnen, blijkt het eiblaasje pas na drie dagen groot genoeg. Gelukkig steunden mijn collega's en werkgever mij honderd procent.'
De tweede poging gebeurde met behulp van ICSI, waarbij één zaadcel rechtstreeks in de eicel wordt ingebracht. Elke: 'Zo verkregen we negen embryo's, maar ook toen volgde een opdoffer: maar één embryo ontwikkelde zich goed, de rest minder. Uiteindelijk zijn er twee teruggeplaatst, waarvan eentje het haalde. Eindelijk zwanger!' Elke en Stijn beseffen dat ze, ondanks alles, enorm veel geluk hebben gehad.
In het fertiliteitscentrum werden ze al die tijd niet alleen heel nauw medisch opgevolgd, maar ook goed opgevangen. 'Ik had altijd het geruststellende gevoel dat de artsen en verpleegkundigen heel erg betrokken waren en dat echt alles uit de kast werd gehaald om ons te helpen. Ook de eerlijkheid, de steun, nu en dan een grapje om alles wat lichter te maken: dat heb je zo nodig.' Maar het allermooist was de onvoorwaardelijke steun van haar partner. 'Vorige zomer, toen de ene na de andere behandeling tegensloeg en ik allesbehalve goed in mijn vel zat, vroeg hij mij ten huwelijk. Een mooier compliment kun je niet krijgen.'
