‘Mijn oudste zoon Dennis, toen 22, speelde een uitmatch basketbal ergens in de Kempen. In het vuur van de strijd kreeg hij een elleboogstoot net boven zijn rechteroog. Gevolg: een gapende wonde en een ritje naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. De jonge spoedarts inspecteerde de wonde en vroeg toen opeens aan mij: ‘Gaat u het zelf hechten of zal ik het doen?’ Mijn zoon keek nogal verbaasd van mij naar de spoedarts. Die vertelde vervolgens dat hij het hechten van mij had geleerd. Ik zit in het vaardighedenteam van de Universiteit Antwerpen, dat studenten geneeskunde, stagiairs en assistenten begeleidt tijdens hun klinische opleiding. Op het einde moeten ze praktische vaardigheidsexamens afleggen. Toevallig had die spoedarts dus ooit bij mij zijn examen hechten moeten doen. Dat hij kon hechten, daar had ik alle vertrouwen in. Het uiteindelijke litteken van de wonde is ook verwaarloosbaar. Maar het hele gebeuren deed mij vooral stilstaan bij onze verantwoordelijkheid als universitair ziekenhuis. Ik werk niet enkel voor mijn eigen patiënten, maar ik kan ook iets betekenen voor de artsen van de toekomst, door studenten een degelijke praktische vorming te geven. Vroeg of laat zijn we allemaal wel eens patiënt, en dan is het geruststellend om te weten dat onze inzet leidt tot kwaliteitsvolle medische zorg tot ver buiten het UZA.’
Dr. Lucien Hoekx is medisch coördinator voor de urologische oncologie in het UZA. Na een basketbalmatch van zijn zoon volgde een opmerkelijke ontmoeting.
Aangemaakt op
Laatste update op