Wat was er mis met Nore?
Leen: ‘Nore had bij haar geboorte een gele kleur en haar lever en milt waren vergroot. Ze werd meteen naar de dienst intensieve neonatologie van het UZA overgebracht, waar ze vijf weken heeft gelegen. Een oorzaak is er niet gevonden, maar vandaag is ze weer thuis en gaat het goed met haar.’
Voelde je je in die kritieke periode goed opgevangen in het UZA?
Leen: ‘Ja, ik was op elk moment welkom met mijn vragen en mocht dag en nacht bellen. Daphne, die vooral de laatste weken veel voor Nore heeft gezorgd, zei altijd dat er geen onnozele vragen zijn.’
Daphne: ‘Wij hebben net graag dat ouders veel vragen stellen. Dan zijn ze geruster als ze naar huis gaan.’
Was Daphne voor jou een klankbord, Leen?
Leen: ‘Toch wel. Het deed deugd om over Nore te praten met iemand die precies wist wat er gaande was. Veel mensen kwamen in die periode met hun visie aanzetten, maar daar heb je op dat moment geen boodschap aan. Daphne had altijd tijd voor ons. Toen het ergste voorbij was, werd er ook al eens gelachen en gingen de gesprekken niet altijd over Nore. We bleken zelfs gemeenschappelijke familie te hebben.’
Daphne: ‘De band met ouders is vaak heel sterk. Per slot van rekening draag je de zorg over hun allerdierbaarste bezit. Als verpleegkundige ben je heel intensief met die kindjes bezig. Als ik ’s morgens toekwam, was mijn eerste vraag of Nore haar flesje goed had uitgedronken. Op het eind, toen ze terug naar het regionale ziekenhuis ging, heb ik haar mee met de ziekenwagen gebracht. Dat was belangrijk voor mij. Zo kon ik die episode afsluiten.’
Brengt het contact met ouders jou veel bij, Daphne?
Daphne: ‘Ja, ik sta er vaak van versteld hoe ouders in die moeilijke omstandigheden positief en hoopvol blijven. Ook de ouders van Nore zakten nooit in zelfmedelijden weg, maar gingen er elke dag voor. Ik ben ervan overtuigd dat Nore dat heeft gevoeld en dat het haar extra kracht heeft gegeven.
Oproep!
Kent u ook zo iemand in het UZA die voor u het verschil heeft gemaakt? Laat het ons weten via maguza@uza.be