Het leven is de afgelopen jaren hard geweest voor Christiane. Drie jaar na de kankerdiagnose verloor ze haar man aan een hersenbloeding. Maar opgeven staat niet in haar woordenboek. 'Het begon destijds met erge pijn in mijn borst en rug', vertelt ze. 'Reuma volgens mijn huisarts, maar toen de pijn maar niet overging, eiste ik bijkomend onderzoek. Een bloedonderzoek en een echografie wezen uit dat er iets grondig mis was: mijn longvlies was losgekomen door een longtumor. De kanker was niet te opereren en ongeneeslijk, kreeg ik te horen. Ik was ontzettend kwaad. Waarom moest juist ik, die nooit gerookt had, longkanker krijgen?'
‘Ik blijf ervoor gaan’
Met doelgerichte medicatie en klassieke chemotherapie bleef de kanker onder controle, al moest Christiane de misselijkheid en andere bijwerkingen erbij nemen. 'Mijn man had het erg moeilijk met mijn ziekte. Maar aan mijn dochter had en heb ik veel steun. Op haar aandringen verhuisden we van de kust naar het Mechelse, naar een woning dichtbij haar. Zo kan ze me vaker bijstaan.'
Na de verhuizing, dik twee jaar geleden, kwam ze bij prof. dr. Jan van Meerbeeck in het UZA terecht. 'Ik zei hem dat ik nog graag het huwelijk van mijn kleindochter wilde meemaken. Waarop hij me verzekerde 'dat hij nog veel pijlen op zijn boog had.' En inderdaad: als de ene behandeling niet meer werkt, staat hij altijd wel met iets nieuws klaar. In mei heb ik mijn kleindochter zien trouwen. Mijn haar was net weer beginnen te groeien.'
Zeldzame mutatie gevonden
Maar in augustus volgde een nieuwe klap. Christiane kreeg last met stappen, wankelde op haar benen. Een CT-scan liet geen twijfel: uitzaaiingen in de hersenen. Ze onderging meteen bestralingen. En dan was er toch nog goed nieuws. Het artsenteam vermoedde al langer dat Christianes tumor een zeldzame mutatie had ontwikkeld, maar had dat nooit hard kunnen maken. Nu lukte dat alsnog aan de hand van een vloeibaar biopt: daarbij wordt in het bloed naar sporen van de tumor gezocht. Daardoor kwam Christiane in aanmerking voor een nieuw doelgericht medicijn. En dat slaat aan, zo is intussen gebleken.
Al die behandelingen eisen hun tol, bekent Christiane. 'Vermoeidheid, duizeligheid, krampen in mijn handen, gehoorverlies ... Sinds de bestralingen hoort dat erbij. Maar ik blijf ervoor gaan. Mijn kleindochter heeft intussen een bouwgrond gekocht. Als het aan mij ligt, zie ik dat huis nog verrijzen.'
