Oudejaarsavond 2019. Terwijl de meeste mensen de kalkoen aansnijden en de champagnekurken laten knallen, vecht Maurice voor zijn leven. ‘Op 26 december liep ik, redelijk snel, thuis de trap op. Wat er precies is misgelopen, weet ik nog altijd niet. Wellicht ben ik uitgegleden. Ik herinner me alleen dat ik op mijn rug terecht ben gekomen en me niet meer kon bewegen. De dokter van wacht liet meteen de 112 komen.
In het UZA stelden ze vast dat mijn ruggenmerg beschadigd was. Ik was voor 90 procent verlamd. Omdat ik ook griep had, lag ik volledig geïsoleerd op intensieve zorg. Van de feestsfeer rond nieuwjaar heb ik dus niet veel gemerkt. Sowieso herinner ik me nog weinig van de eerste dagen. Ik was versuft door de medicijnen. Achteraf heb ik gehoord dat ik angstaanvallen had en op een bepaald moment zelfs een hartstilstand.
Leven in het nu
Na een kleine week werd ik stilaan weer frisser van geest. Toen begon de situatie tot mij door te dringen: ik kon niet bewegen. Eten en naar het toilet gaan lukte niet meer op mijn eentje. Toegegeven: op dat moment zag ik de toekomst heel zwart in.
Met de hulp van de kinesisten en door keihard te werken, leerde ik beetje bij beetje weer mijn armen en benen bewegen. Maar mentaal had ik het nog altijd heel zwaar. Gelukkig waren de medewerkers in het UZA ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Ze moedigden me de hele tijd aan. Elke vooruitgang die ik boekte, hoe klein ook, juichten ze toe.
Na drie weken op intensive care ben ik verder gaan herstellen in RevArte, het revalidatiecentrum naast UZA. Sinds begin mei ben ik weer thuis. Ik kan intussen al wat rondwandelen in de tuin en af en toe maak ik een uitstapje met mijn vrouw en dochter. Dat doet veel plezier, al raak ik nog gefrustreerd door wat ik niet kan. Vroeger was ik een bezige bij, ik zat nooit stil. Nu kan ik zelfs geen lamp meer vervangen.
Of ik dit jaar wel oudjaar vier? Een echte feestneus ben ik niet, maar ik kijk ernaar uit om dit keer weer te genieten van een gezellig diner, samen met mijn vrouw en dochter. En we zullen zeker klinken op 2021. Mijn ongeval heeft me geleerd om fijne momenten te koesteren en leuke dingen niet lang uit te stellen. Ik kan mijn nieuwe situatie steeds beter aanvaarden. Elke dag ga ik een stukje vooruit – mijn handen bijvoorbeeld kan ik nu al veel vlotter gebruiken. Het nieuwe jaar kan dus alleen maar beter worden!
