Ik kreeg verhalen te horen van volwassenen die als kind al dik waren. En daarmee gepest werden. Hoeveel troost ze dan vonden in eten: wafels, chocoladesaus, pudding, slagroom … Nauwelijks 20 jaar oud ging de weegschaal vanzelf over de 100. Dan volgt het eerste dieet, maanden van ijzeren discipline: rauwkost, gekookte vis, groentesoep en voeding afwegen. De discipline wordt beloond met een nieuw gewicht van 20 of 30 kilo minder. Bravo, wat zie je er goed uit! Voor die nieuwe ik worden kleren gekocht in een maatje kleiner. Maar ook in nieuwe kleren heeft een mens al eens zin in lekkere dingen. De zakken chips komen weer op tafel, de frietjes, de cola, de wafel met slagroom. Eten wordt troost, beloning, feest, vriend en vijand … En stilaan komt de grootste maat weer uit de kast, tot die weer knelt en er nieuwe kleren nodig zijn. Geen XL meer, maar XXL of XXXL. Tot ze de moed bijeenharken om opnieuw op dieet te gaan, nog harder werken om nog meer kilo’s te verliezen.
Voor mij zitten twee mannen die jaren van streng diëten achter de rug hebben om daarna nog meer bij te komen. Tot de weegschaal 135 aangeeft en ze diabetes hebben, slechte knieën, en een veel te hoge bloeddruk. Vreemd genoeg lijken ze daar wel mee te kunnen leven. Erger is het psychisch lijden onder de terreur van hun gewicht en de levenslange strijd ertegen, die ze telkens verliezen. Om nog maar te zwijgen over hun zelfbeeld en de minachting van anderen. Door naar hen te luisteren begrijp ik waarom zoveel mensen kiezen voor een operatie die hun maag verkleint. Want daarmee stopt de strijd tegen hun kilo’s. Eten kàn niet meer, tenzij in kinderporties. Zwaarlijvigheid is zoveel complexer dan gezond eten en wilskracht laten vermoeden. En obese mensen zijn geen slappelingen, zoveel is mij nu wel duidelijk.