Twee jaar geleden was ze ook al thuis met dezelfde klachten. Toen is ze na een half jaar opnieuw aan de slag gegaan. In hetzelfde bedrijf, maar op een andere afdeling. Het leek goed te gaan, ze zou meer leuke dingen doen en beter voor zichzelf zorgen. Nu is ze opnieuw uitgeteld en zal ze een jaar moeten recupereren. Mijn buurvrouw is niet de enige, ook collega’s en vrienden zie ik sneuvelen. Doodmoe, energiereserves leeg, oorsuizingen, een griep die maanden aansleept, een rugkwaal die niet geneest. Burn-out is een kwaal met vele gezichten. De slachtoffers – althans in mijn omgeving – zijn jonge veertigers met een gezin en een job. Een job die ze met veel overgave doen, te veel waarschijnlijk. Elke opgebrande patiënt is anders, ook elk herstel en elk verhaal is dat. Eén vriendin heeft een kind met autisme, een ander heeft een dementerende moeder, weer een ander is alleenstaande ouder. Een mens zou er voor minder bij neervallen.
Zelf heb ik geen zorgenkinderen, geen zorgbehoevende ouders en een partner die de handen uit de mouwen steekt, en daar prijs ik me gelukkig mee. En toch … voor acht uur ’s morgens de deur uit, ’s avonds zelden voor acht uur weer thuis. Dan koken, afruimen, afwassen en tussendoor ook nog wasgoed in de droogtrommel. Ik heb een boeiende job, zonder twijfel, maar het tempo is slopend. Zo ook de weekends, want dan is er sport, en de supermarkt want er moet voorraad zijn voor een nieuwe werkweek. Naar de fietsenmaker want een fiets heeft geen achterlicht meer, twee paar schoenen hebben geen veters meer en op de slaapkamer is een lamp stuk. Er staan twee manden strijkgoed en we willen nog een cadeau voor een verjaardagsfeestje. Gewone, alledaagse dingen. Niemand ziek, geen zorgen. En toch is dit tempo soms overrompelend.
Zou het kunnen dat we met zijn alleen aan een te hoog tempo werken en leven? En dat na vele jaren onvermijdelijk de veer breekt? Mijn buurvrouw heeft me aan het denken gezet. En ik heb mezelf verwend met drie maanden loopbaanonderbreking. Drie maanden lang een zee van tijd voor rust en al die dingen die ik al zo lang zo graag wou doen. Even afremmen, en liefst op tijd. Ik kan het iedereen zo warm aanbevelen …