'In april 2019 overleed mijn man. We zaten met de hele familie nog in de verdrietbubbel toen ik pijn voelde in mijn buik. Even naar de huisarts, dacht ik. Maar toen kwam de keiharde diagnose: eierstokkanker. Ze zeggen dat je wereld instort als je zo’n nieuws hoort, en dat is echt zo. Het was snel duidelijk dat ik al in het laatste stadium zat. Eierstokkanker is een sluipende moordenaar: je voelt niets, je hebt geen symptomen. Tot het veel te laat is.’
Operatie en chemo
‘Nog die zomer startte ik met chemotherapie in Nederland. Net voor kerst zeiden ze me dat ze wilden opgeven. Dat kon ik niet accepteren. Tijdens mijn zoektocht naar een tweede opinie, hoorde mijn dochter een positief verhaal over het UZA. Bel maar, zei ik. Vier dagen later zat ik voor prof. van Dam. Zijn eerste woorden vergeet ik nooit: “Ik kan je niet beter maken, maar ik kan nog heel veel voor je betekenen.” Die positieve mindset was een openbaring.’
‘De behandeling volgde snel. Eerst onderging ik een operatie waarbij ze mijn eierstokken, baarmoeder, eileiders en blindedarm weghaalden. Op twee aangetaste plekjes na die ze niet konden verwijderen. Anderhalf jaar lang ging het goed. Tot eind 2021. Toen zagen ze dat de tumor aan het uitbreiden was. Opnieuw kreeg ik chemo, maar ik kreeg ook de kans om in te stappen in een onderzoek met immuuntherapie. Ik twijfelde geen seconde. Door deel te nemen, kan ik tegelijk iets terugdoen en iets betekenen voor lotgenoten.’
