‘Als dialyseverpleegkundige worden we geregeld naar de afdeling intensieve zorg geroepen om dialyse te doen bij patiënten daar. Zo kwam ik op een ochtend bij een 82-jarige dame, die net die dag jarig was. Vol passie vertelde ze dat ze een groot champagneliefhebber was en uitgerekend nu lag ze op intensieve zorg, waar ze maar beperkt mocht drinken en al zeker geen alcohol.
Nadat ik het dialysetoestel had aangesloten, zei ze dat ze toch zo’n droge mond had. Ik stelde haar voor om elk een glaasje water te drinken en ons voor te stellen dat het champagne was. Zo konden we toch nog een toast uitbrengen op haar verjaardag. Ze vond het een fantastisch idee. Na onze ‘drink’ hebben we nog hartelijk om onze “champagne” gelachen.
Geheim onthuld
Toen ik later die dag terugkwam, waren haar man en dochter ook aanwezig. Met die verpleger heb ik vanmorgen champagne gedronken, zei de patiënte glimlachend. Beide familieleden keken me bezorgd en verontwaardigd aan. We hebben dan toch maar ons geheim onthuld …
Enkele weken later kom ik beneden in de gang een verpleegster met een patiënte in een rolstoel tegen. Van ver begint de patiënte te zwaaien en vraagt of ik haar nog herken? Van de champagne hé! Ik moest twee keer kijken, want intussen was ze een heel stuk opgeknapt en klaar om naar huis te gaan. Een hemelsbreed verschil met die eerste ontmoeting. Zo zie je maar dat naast al onze hoogtechnologische, medische en andere zorgen een glimlach toch nog steeds het verschil kan maken.’