Zou soms behoorlijk handig zijn, toch? Net zoals de obligate lachband die bij idiote tv-feuilletons gemakshalve onze lachsalvo’s dirigeert wanneer we iets grappig horen te vinden of niet. Ik heb net de bladzijde omgeslagen na een overload aan informatie over het ‘monster van Dendermonde’. Het interesseert me geen zier of we Kim De Gelder per definitie een seriemoordenaar mogen noemen, dan wel een hele of anderhalve gek. Ik heb ook weinig boodschap aan een lesje ‘Verhoortechnieken voor beginners’. De geïnterviewde docent en zijn familie moeten ontiegelijk trots geweest zijn met zijn naam in de krant, terwijl vermoedelijk gewoon nog een kolommetje moest worden opgevuld (ik weet het: een goeie die het zegt).
Maar er is dus een vrouw al kussend ont-coma-t, lees ik, tussen de bevindingen van een onderzoek naar Islamfobie en een oproep van De Post om waardevolle verzendingen godbetert niet per brief, maar in een pakket te versturen. De niet nader vernoemde Antwerpse gazet moet gedacht hebben: na vijf pagina’s gruwelijkheden hebben de overgebleven lezers wel wat faits divers verdiend. Vaktechnische informatie interesseert me wel, dus lees ik lustig verder. Het zou maar eens nodig moeten zijn dat ik me binnenkort beroepshalve ga bekwamen in het kussen.
Er ontvouwt zich een verhaal dat ik me vaag herinner van de vermaarde freelancers Grimm. Een jonge vrouw ligt twaalf dagen in coma. Haar hopeloze man zakt ten einde raad - na 34 dokters en een paardenkop - naast haar bed neer en vraagt haar om een kus. En jawel: smak! En ze leefden nog lang en ‘k-weet-niet-hoe gelukkig. Er ontbraken alleen nog pralines voor de verpleging om het tot een écht sprookje te maken. Desalniettemin: hartroerend! Moraal van het verhaal? Meer kussen! En misschien ook niet alles geloven wat in de kranten staat.
Bart Paepen, verpleegkundige intensieve zorg