Nee, heimwee is tijdverlies, even zinloos als het kennen van het getal pi tot op honderd cijfers na de komma. Niettemin fijn tijdverlies, zolang het niet al te (heim)weeïg wordt. Zo hoor ik collega's wel eens graag bezig over een UZA uit lang vervlogen tijden. De tijd dat er nog parkeerplaatsen te over waren, een stuk of vijf afdelingen de boel rechthielden, de muren eenvormig jodiumbruin en alle zusters nog uniform kortgeschort. 'Dat waren de tijden!'
Nog even ademen en we hebben het over dertig jaar geleden. Van ondergetekende was nog lang geen sprake. Geen ge-nostalgie dus voor mij. Al hoor ik mij mezelf soms verspreken als ik het heb over 'toen de roltrap nog de inkomhal sierde', 'er slechts vier intensieve eenheden waren die noodgedwongen één en dezelfde bloedgasmachine deelden' of over 'toen we ons nog na iedere bloedname per step naar het labo dienden te haasten'. Prehistorisch lijkt het wel! Zullen we over vijf jaar hetzelfde zeggen over nu? Vast wel. Het tegendeel zou pas zorgwekkend zijn.
Geen reden dus om sentimenteel te doen. In averechtse beweging is nostalgie eens zo leuk. De onvoltooid toekomende tijd lacht ons tegemoet! Er zullen meer parkeerplaatsen zijn, zowel binnen als buiten. De meest gespecialiseerde afdelingen, vanzelfsprekend. Minder bruin, maar meer blauw. Misschien wel terug zusters met korte schorten (de mode is onvoorspelbaar). Hoe dan ook: binnen vijf jaar zal het ongetwijfeld beter zijn. Eens de draaideur gepasseerd zal gezondheid geschieden! En misschien - heel af en toe - zal ik nog eens terugdenken aan nu en een tikkeltje weemoedig zuchten 'Waar is de tijd'. Eens nostalgisch, altijd nostalgisch. Ik had u gewaarschuwd.
Bart Paepen, verpleegkundige intensieve zorg