‘Ik was onderweg naar Alexandrië om een presentatie te geven, toen een vrouw plots onwel werd op het vliegtuig. Ze had diabetes type 1, maar haar insulinepomp werkte niet meer. En haar insulinespuiten zaten in het ruim.
Niemand in het vliegtuig had insuline bij. Dus kon ik enkel op haar inpraten. Mensen met diabetes kennen heel goed de risico’s van een insulinetekort: uitdroging, coma en in het ergste geval overlijden. Hoe dringend het was, kon ik moeilijk inschatten, maar omdat de vrouw in paniek was, heb ik gevraagd om het vliegtuig onderweg te laten landen.
Net op tijd
Vlak na de landing in Bulgarije kwam er een medisch team aangesneld, maar niemand sprak Engels. Dat vond ik zo schrijnend, dat ik mee ben uitgestapt. In het ziekenhuis heb ik na veel gedoe kunnen overleggen met een verpleegkundige die Duits sprak. De patiënte kreeg de juiste dosis insuline en mocht nog diezelfde dag het ziekenhuis verlaten.
De luchtvaartmaatschappij regelde voor ons allebei een hotelkamer, maar ik heb haar de volgende ochtend niet meer gezien. Ik nam een vlucht naar Caïro en reed van daar met de auto naar Alexandrië. Na een helse rit kwam ik net op tijd aan voor mijn presentatie. Van de vrouw heb ik achteraf niets meer gehoord, maar ik ben blij dat ik haar op dat moment heb kunnen helpen.’