Behoorlijk onbevattelijk allemaal. Op eenzelfde manier ben ik mateloos gefascineerd door muziek. Altijd al geweest, van in de kleuterklas, bij zuster Maria. Muziek, non-stop in mijn hoofd, immer en overal. Mijn geheugen als een schier eindeloze playlist van nummertjes, netjes gerangschikt volgens stijl, periode en gemoedstoestand. Ieder zijn afwijking.
Hoogst wonderlijk vind ik het, hoe de muziek zichzelf blijft uitvinden en vermenigvuldigen. Als een immense speeltuin, waarin je vrijelijk kunt hink-stap-springen op de tegels van alle toonaarden. Nooit eens iemand die zegt: ‘Nu is het genoeg geweest. Stop maar, we hebben het allemaal gehad, elke noot geprobeerd, alle combinaties uitgeput.’ Integendeel. Het is alsof de schepping maar niet kan ophouden met bloeien en navenant nieuwe melodieën en harmonieën spuit.
Zo lijkt de muziek wel een metafoor voor de geneeskunde. Zichzelf continu heruitvindend, aldoor zoekend naar nieuwe toonzettingen, zalvende klanken en ongehoorde akkoorden. Dat het artsendom niet alles kan helen en genezen, blijft frustrerend. Ik hoor wel vaker verwijten aan hun adres. Dat veel kan, maar nog niet genoeg. Nooit genoeg. Alsof geneeskunde iets is als toveren. Dat is niet helemaal onwaar misschien. Er komt wel een zekere magie bij kijken. Hoe verklaar je anders de kunst van het diagnosticeren, waar artsen even de oorzaak van een gevolg moeten verklaren aan de hand van enkele, soms vage verschijnselen. Hun klinische blik als röntgenstralen door je lijf. Hun verstand vast volgeboekt met een schier eindeloze lijst aan diagnoses, netjes gelinkt aan de accessoire behandeling. Hulde en drie rondjes applaus voor zij die behept zijn met een dergelijke afwijking. Gaat mijn verstand en verbeelding ver te buiten.
Bart Paepen, verpleegkundige intensieve zorg UZA