De tel(ler) kwijt

Weet u nog wat u kreeg voor kerst? Dat is een interessante vraag, want het antwoord zegt veel over hoe fijn het was. Dus: weet u nog wat u kreeg? En zo ja, weet u ook waar dat cadeau zich nu bevindt?

Om op vraag 1 te antwoorden: ja, ik weet nog wat ik kreeg, want ik kreeg het twee keer, op twee verschillende feestjes van mensen die blijkbaar echt vonden dat het mij gelukkig ging maken. Ik kreeg twéé keer een stappenteller!

Nu is een stappenteller een leuk hebbeding: je maakt het aan je broekzak of broeksriem vast en dan telt het je stappen. Zo simpel. ‘Per dag is 10.000 het streven’, zei de bijsluiter, ‘wie elke dag 10.000 stappen zet, beweegt voldoende om gezond te zijn.’ Dat was fijn om weten: stappen tellen is eenvoudiger dan het tellen van sit-ups, zeker als zo’n ding het voor je doet en ik had er twee, ik kon dus vals spelen als ik wou. Dubbel tellen. De zin bekroop me.

De teller tikte daarenboven lekker aan, zelfs als ik er maar één gebruikte: van de slaapkamer naar de badkamer (13 stappen), van de bad- naar de eetkamer (nog eens 15), voortdurend tussen aanrecht en tafel, al stofzuigend heel de woonkamer rond, van de koelkast naar het kookfornuis en dan had ik nog geen stof geveegd. Het was middag en de teller stond al op 3002. Te voet naar de bakker dan. Al was het voor taartjes. Die stapte ik er zo weer af. Plus 298.

Nog 6700 stappen te gaan. Ik voelde wel wat voor een fikse wandeling. De kinderen wilden liever fietsen, maar een trap is geen stap en dan telt de stappenteller niet. Dus ondanks protest werd het wandelen. Het regende en het was niet echt gezellig, maar het loonde wel: met 8900 op de teller kwamen we thuis. De kinderen zeurden om een zwempartijtje. Dat was uitgesloten want een stappenteller kan niet tegen water. ‘Stomme dag’, gromde mijn jongste. Hij had (een beetje) gelijk. Gelukkig was er ’s avonds wel een leuke serie op tv. Het hele gezin gezellig in de zetel. Zonder mij, ik moest nog stappen: 1100 nog. Bloemen water geven (de dag daarvoor ook al gedaan). Buiten kijken naar de sterren (het was bewolkt). Was het zolderraam wel dicht…(dat staat nooit open). Overbodige dingen.

Toen had mijn vriend er genoeg van: ‘En nu kom je naast ons in de zetel zitten, of ik gooi die hele stappenteller door het raam. Gezond zijn mag nog leuk zijn!’ Ik zat net aan 9957 maar hij had gelijk. Dankbaar ben ik naast ‘m gaan zitten. De stappenteller hebben we niet door het raam gegooid, maar toch iets van die orde. De tweede aan de rechtervoorpoot van de hond gebonden. Die stapt ook veel maar voelt niet zo de dwang om het voortdurend bij te houden. Twee dagen later was de hond de teller kwijtgespeeld.

Op vraag 2 luidt het antwoord dus: neen. En nog eens neen. Maar ik ben, echt waar, véél gelukkiger zonder.

 

Annemie Peeters

Aangemaakt op
Laatste update op