‘Enkele jaren geleden ontmoette ik een man die op zijn eenentwintigste betrokken was geraakt in een zwaar verkeersongeval. Aan beide kanten van zijn benen had hij serieuze wonden opgelopen. Intussen was de man al vijftig jaar ouder, maar ondanks tal van behandelingen door artsen en thuiszorgverpleegkundigen waren die pijnlijke wonden nooit dichtgegaan. Op een bepaald moment werd hij in het UZA opgenomen met een longprobleem, en werd ik erbij geroepen om eens naar zijn wonden te kijken. Die patiënt was het vertrouwen verloren in de hele medische wereld en geloofde geen enkele arts of verpleegkundige meer. Het heeft weken geduurd voor ik hem kon overtuigen om mij toch een behandeling te laten starten. Uiteindelijk heeft hij toegezegd.
Ik gebruikte een ander soort zwachtel, geen elastische. Dat bleek te helpen, want vrij snel had hij veel minder pijn. Dat deed hem doorzetten, en één been was na een jaar helemaal genezen. Aan het andere been bleef er een klein wondje over van een centimeter groot, dat maandenlang niet meer veranderde. Toen begon ik zelf te twijfelen of het mij ooit zou lukken. Op dat moment werden de rollen omgekeerd en hebben de patiënt en zijn familie mij gestimuleerd om vol te houden. We zijn nu een jaar later, en zijn wonden blijven dicht. Het heeft ons allebei twee jaar lang enorm veel tijd en energie gekost, maar het heeft geloond! Die man is nu zo dankbaar en gelukkig. Het geeft mij enorm veel voldoening dat hij na vijftig jaar eindelijk van zijn pijn en wonden verlost is!’