Veel mooie woorden voor druivensap met prik, van een ‘chateau’ in Frankrijk. Een restant uit mijn maand zonder alcohol. Februari was de maand van de ‘tournée minérale’, 28 dagen lang geen alcohol. Wat dat betreft was februari goed gekozen, andere maanden tellen tot drie dagen meer.
Ik had mij samen met enkele collega’s ingeschreven. Officieel geregistreerd, om de mentale druk én het sérieux wat te vergroten. Fluitje van een cent, dacht ik, want ik ben geen zware drinker, allesbehalve zelfs. Al drink ik wel elke dag alcohol. Eén glas: een gin-tonic, een glas prosecco, glaasje rood of wit. Eén glas om de heel eenvoudige reden dat ik bij twee glazen wartaal uitsla en mijn hoofd zo ongeveer in mijn bord valt. Van drie glazen word ik ziek.
Een zelfkastijding is die maand februari niet geweest. En toch ben ik ervan geschrokken hoe moeilijk het soms was. Het voelde alsof ik op dieet was. Babybezoek in de kraamkliniek waar echt iedereen toast op dat nieuwe leven … Verjaardagsfeestje van een vriendin … Valentijnsetentje … Uitgestelde nieuwjaarsdrink op de redactie … Alert blijven is dan de boodschap. Want voor je ’t weet sta je toch met een glas in je hand. Niet dus.
Water is een mooi alternatief, maar wel heel erg dun. Appelsap, melk en aanverwanten ben ik al decennia ontgroeid. Zowat het hele assortiment aan alternatieven is de revue gepasseerd, zonder veel enthousiasme. Moeilijk dus, maar opgeven was niet aan de orde. Al helemaal niet als ik na een week of twee merk dat ik fitter ben, beter slaap en meer energie heb. En dat terwijl ik maar één glas alcohol per dag schrap, meer niet. Van collega’s en vrienden in hoor ik hetzelfde, vooral die nachtrust is een meevaller.
Intussen drink ik weer alcohol, maar niet meer elke dag. Op café, restaurant en feestjes drink ik weer een glas mee. Thuis blijft het nu bij de jus de raisin. Met bubbels, al houdt daar de gelijkenis met het betere werk op. Helaas …
Katty Allaert