‘Mijn moeder is een tiental jaar voor mijn vader gestorven, ook aan kanker. Na haar dood hoefde het voor mijn vader niet meer zo. Alleen zijn kleinkinderen waren nog belangrijk voor hem.
Op een bepaald moment, halverwege de zeventig was hij toen, werd hij zelf erg ziek. Na een paar maanden belandde hij in het ziekenhuis. Daar kreeg hij te horen dat hij aan longkanker leed en dat hij zou sterven. Hij was toen al bedlegerig en had voortdurend het gevoel dat hij zou stikken.
Via de verpleging vernam ik dat hij om euthanasie had gevraagd. Ik schrok enorm. Ik wilde mijn vader nog niet kwijt. Ik had graag nog voor hem gezorgd, maar ik heb me niet verzet. Het was zijn keuze en ik zag ook dat hij geen menswaardig leven meer had. Mijn moeder had in haar laatste maanden dikwijls tevergeefs gesmeekt om vroeger te mogen gaan. Zo’n lijdensweg wil ik niet, had mijn vader altijd gezegd. Hij wilde ook niemand tot last zijn. Zijn hele leven was hij een koppig man geweest die de touwtjes stevig in handen had.
“Ga maar”
Mijn vader had gehoopt dat het van de ene op de andere dag zou kunnen, maar zijn behandelende arts wilde niet ingaan op zijn vraag. Op de duur sprak hij er iedereen over aan, zelfs de mensen die de koffie rondbrachten. Hij was toen kwaad op alles en iedereen. Een week na dat eerste verzoek ben ik voor hem bij een andere arts gaan aankloppen. Die is verschillende keren met hem gaan praten.
Twee weken later kreeg hij toestemming. Mijn vader stond erop dat het diezelfde dag zou gebeuren. Ik wist het twee uur vooraf. Dat was enorm moeilijk. We zaten daar maar en hebben bijna niets meer gezegd. Rond vier uur was mijn broer er ook. We hebben toen nog een gesprek gehad met de arts. Mijn vader was heel rustig. En dan was het moment daar. Het was in een paar seconden voorbij. Het laatste wat ik tegen hem gezegd heb, is ga maar. We zaten met z’n drieën hand in hand.
Het heeft me veel tijd gekost die euthanasie te verwerken en soms heb ik het er nog moeilijk mee. Ik heb het tegen weinig mensen durven zeggen, maar spijt heb ik niet. Het was het laatste wat we voor mijn vader konden doen.’
(Martine is een fictieve naam.)